اشعار

هـفـده مـاه ربـیـع و آمـده قـرص قـمـر            شد شـشم ماه ولایت در مدینه جـلوه‌گر
حضرت باقر بود امروز در حال سرور            هم ز میلاد پـیـمـبر هم ز مـیـلاد پـسـر

اُمِّ فروه مادرش بوسه به‌رویش می‌زند            سبط خود را حضرت سجاد می‌گیرد به بر
ساکنان عرش بر دیدار او صف بسته‌اند            تا بیندازند بر روی چوماهش یک نظر
با وجود او بهـاری‌تر شـده مـاه ربـیـع            نغمه شادی رسد بر گوش از مرغ سحر
روز مـیلاد محـمـد؛ صادق آلـش رسـید            نخل علم حـیـدری را آمده نیکـو ثـمـر
نام او جعفر بود هرشیعه باشد جعفری            در احادیث فـراوان باشد از مـولا اثـر
می‌شود استاد معلومات گوناگون روز            شیعه می‌باشد همیشه برامامش مفـتخر
شهره گردد هر که شاگردی او را می‌کند            باچنین استاد هر شاگـرد گردد معـتـبر
سالها باشد که ما مدیون طب الصادقیم            از برای جـمـله بـیماران ما بوده سـپر
روز میلادش دل شیعه هوایی می‌شود            می‌زند در حسرت خاک بقیعش بال و پر
ای خوشا فصل ظهور حضرت صاحب زمان            تاکه سازد شیعه بهرش بارگه از سیم و زر

ملاک چیست؟ نبی؟ یا ولی‌ست؟ یاهردو؟            اگرچـه ما به خـدا می‌رسـیـم با هردو

رئیس مـذهـب ما و رئیـس مکـتـب ما            رسـیـده‌اند به هـم پس از ابـتـدا هر دو

پُر از صفات جمالی یکی‌یکی هریک            پُر از صفات جلالی دو تا دو تا هردو

چه قدر سـعی نـمـودند سمـتـتان باشند            به وقت سعی همین مروه و صفا هردو

دو تـا نـبـیِّ ولــی و دو تـا ولـیِّ نــبـی            به حق که ناظر وحی‌اند در حرا هردو

به غیر خویش و به جز آل خویش، محترمند            فقط به خـاطـر زهـرا بـرای ما هردو

ز نامهـای خـدا بـیـشـتر عـلی گـفـتـنـد            همیـنکـه ذکـر گـرفـتـنـد بـارهـا هردو

رسـیده‌انـد به سـرمـایـۀ رضـایت حـق            فقط به خاطـر ذکـر رضا رضا هردو

اگرچه هر دویـشان بـوده‌انـد زهـرایی            هزار شـکـر نـدیـدنـد کـوچه را هردو

وَ در ارادت ما و شما هـمین بس که؛            گریـسـتـید به صحـرای کـربـلا هردو

در گرگ ومیش صبح پُر از ظلمتی که باز            افکـنـد پـرده روی سر مـردم حـجـاز
نـور حقیقت از طرف عرش سر زد و            لرزید روی فرش تن هرچه که مجاز

شیطان دوباره رانده‌تر از قبل خویش شد            بت‌هـا به سـجـده آمـده بـا نـیت نـمـاز
آری محـمـد؛ آنکه رسولان قبل از او            محـض نـیـاز آمـده تا او رسد به نـاز
او می‌رسد که بیرق عشقی عـمیق را            بـر بـام روزگـار درآرد بـه اهــتــزاز

او می‌رسد که بـاز خـدا مـنجـلی شود
او آمـده مـنـادی عــشـق عــلـی شـود

ای آخـریـن طـلـوع نـبـی‌هـا پـیــام‌هـا            وی اولـیـن شـروع وصی‌هـا امـام‌هـا
دریـا رسـیـده‌ای به مـصاف سراب‌ها            دریـا رسـیـده‌ای به لـب تـشـنـه کام‌ها
افــتـاده پــای مـعــجــزۀ آســمــانـیـت            تـیـغ بـیـان صـاحـب عـلـم و کـلام‌هـا
باید فقط ز وصف تو و اهل بیت گفت            تا آن زمانکه هـست زبـانی به کـام‌ها
سلمان محمدی شده چون عاشق علی ست            مـولاست کـیل سنجـش تو در مـقام‌ها

نابـرده رنـج، گـنج، مـیـسر نـمی‌شود
هـر ثـروتـی محـبّت حـیـدر نمی‌شـود

آوردی از بـهـشت، به دنـیا نـسـیـم را            با خـود نـسیـم مـهـر خـدای رحـیم را
آورده‌ای بـرای هــمـه سـائـلان دهــر            پشت سر خود ایل و تـباری کـریم را
آه ای امـیـن مـکـه! تـو بـابـای امـتـی            زیر پَـرت امـان بـده مـشـتی یـتـیم را
پَر می‌کـشد به گـنـبد سبزت دلی سیاه            در حـائرت مکان بـده این یا کـریم را
برگرد در غدیر و بگو که صراط کیست            گـم مـی‌کـنـیـم گـاه ره مـســتـقــیــم را

زخـم مـرا رهـین مـداوای خویش کن
من را گدای خانۀ زهرای خویش کن

آرام از کــنــار پـیــمــبــر قــدم بــزن            شاعر! برو بقـیع و در آنجا قـلـم بزن
حالا برای حضرت صادق غزل بگو            اما کمی به شادی خود رنگ غم بزن
آن قـبـرهای خاکی غـمـبـار را بـبـین            این وضع را درون خیالت به هم بزن
بر روی هر مزار، ضریحی درست کن            بر آن ضریـح های خـیالی حـرم بزن
خود را کنار پنجـره فـولاد فرض کن            و سرنوشت عـاشـقی‌ات را رقـم بزن

قـدری ببار و گریه کن و سلسبیل شو
بر آن مـزارهـای خـیـالی دخـیـل شـو

شاعر! دوباره مست شو از فیض ساغری            به به چه ساغری چه شرابی چه کوثری
مردی که شیعیان ز عنایات مکـتـبش            معروف می‌شوند پس از این به جعفری
جان ای امام عشق! که می‌روید از لبت            گـل‌هـای تـازه بـا نـفـحـات پـیـمـبـری
صدها چون ابن حیان یا چون زُراره را            باید که پـای مکـتب عـلـمت بپـروری
یا قال باقر است و یا قال صادق است            هر عالمی که خوانده حدیثی به منبری

سرسـخـتی مرا به نـگـاهی ملـیـح کن
من را در عشق ایل و تبارت فقیه کن

حالا مـنم که با دل بی‌تـاب و عاشـقـم            سرمست بـزم عـشق تو و این دقـایـقم
مشـتاق حرف‌های تـوأم آیه‌ای بخوان            محـتاج حـرف‌های تـو و قـال صادقـم
بین حدیث‌های تو تا حرف کربلاست            من جــزو بــیــقــرارتـریـن خــلایـقـم
حرف از حسین می‌زنی و گریه می‌کنم            کـافی‌ست که نـگـاه کـنـی به سـوابـقم
باری مرا را روانه کن امشب به کربلا            در حـائـری که زائـر آنجاست خـالـقم

ما را بیا و مثل خودت روضه‌دار کن
در کـشـتی سـعـادت جـدّت سـوار کن

پخش سبک                                       (به سبك السلام ای خاتم)

صادق آل پیـمبر، نـور چشم مصطفایی            سرور و مولای عالم، تو عزیز مرتضایی

امـام صـادقـی، ز گـل‌ها برتـری            برای مـسلـمین، بحق تو رهـبری

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

آمده امام صادق، چون نبی قـرآن ناطق            روز میلاد مه و مهر، هر دو با هم شد مطابق

شکوفا شد دو گل، گلستان شد جهان            شده غرق سرور، زمین و آسـمان

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

قلب عاشقان مصفا، زین رسالت با ولایت            که نموده حق عنایت، یک گل دیگر به عترت

ز یمن مصطفی، هـمه جا باصـفا            امـام صـادق است، گـل بــاغ ولا

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

تهنیت بر مصطفی باد، تهنیت بر مرتضی باد            فاطمه چشم تو روشن، گشته بر پا جشن میلاد

شده شوری به پا، ز الـطـاف خدا            که آمد در جهان، امـام و رهـنـما

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

مظهر لطف خدایی، تو رحیم و مهربانی            مصلح عـالـم وصی، خـاتم پیـغـمـبرانی

تو یابن العسکری، امام و سروری            بـیا یابن الحسن، به عـالم دلـبری

اباصالح مـدد، اباصالح مـدد ( ۲ )

پخش سبک  

هـفده مـاه ربـیع الاوّل آمد عـاشـقـان            شد تـولّد صـادق آل محـمّـد عاشـقان

مـادرش خـندان شده            بـاب او شـادان شـده

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

نوری از سوی خـدا اندر مدینه آمده            آنکه باشد بین عـالـم، بی‌قـریـنه آمده

نـخـل دین داده ثـمـر            غنچه‌ای شد جلوه‌گر

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

امشب از لطف خدای سرمدی گل وا شده            باقـر عـلم نبی از لطف حق بابا شده

ماه دین جلوه‌گر است            ششمین روشنگر است

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

امّ فروه بوسه زد بر چهرۀ زیبای او            دل برد از باب مظلومش قد و بالای او

یثرب از او گلشن است            چشم باقر روشن است

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

نور بخش عالم هستی شده امشب عیان            جشن شور و شادمانی گشته برپا در جهان

سـر زده نـور جـلـی            صادق از نسل عـلی

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

از قدوم این پسر یثرب تماشایی شده            خانۀ بـاقـر نگـر طـور تجـلّایی شـده

در جهان غـوغا شده            غــنـچـۀ گـل وا شده

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

ما همه ریزه‌خور خوان امام صادقیم            با ولا و حبّ و مهر توست سرشار توأیم

گـرچه مـا نـا قـابـلـیم            بـر در تـو ســائـلـیـم

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

دوبـاره مطـلـع شـعـرم شـده سـلام شمـا           بـلال طـبـع لطـیـفـم شـده غــلام شـمـا

دوباره رد شده‌اى از کنار و گوشۀ شهر           دوبـاره گــم شـده‌ام بـیـن ازدحـام شـما

به هـر طرف که نـسیـم عـبایـتان بـوزد           بـلـنـد مـی‌شـوم آقـا بـه احـتــرام شـمـا

چـقدر جاذبـه دارى به روى منبـر نـور              چــقـدر بـوى خـدا مـی دهـد کـلام شـما

نـمی‌شـود به خـدا بیـنـتـان نـظـر بـدهـم           تویــى امـام عـــــلى و علــى امام شما

مـرا بـراى اویـس قــرن شـدن بـخـرید

براى نـذر حسین و حسن شـدن بخـرید

بزن به شانه سلمان بگو که یار من است             کـنار دست شمـا بـودن افـتـخـار من است

بــراى عـلـم ثــریــا به آسـمــان رفـتـن           هـمیشه پیـشـه این مـردم دیارمن است

نـبـى امـى مـکـتب نـرفـتـه‌ام هـمـه جـا            سخن ز معجزه‌هاى تو و نگارمن است

فـداى رحـمـت چـشـمـان آسـمـانی تــان           که یـک نگاه شما مایه قـرار من است

همیـشـه دادن اذن مـدیـنـه کار شماست           همیشه گریه براى مدینه کار من است

مـنــم اسـیــر نـگـاه پـیــمـبــری شــده‌ام

بـروى گـنـبد خـضـرا کـبـوتـرى شـده‌ام

تویى که اسم تو با هر زبان ستوده شده           مـیـان عـالـم هـفت آسمان ستـوده شده

جلوتر از همۀ عرش و فرش و لوح و قلم           جـلوتراز همۀ انس و جـان ستوده شده

زمان حضـرت آدم زمان حضرت نوح           خلاصه عشق تو در هر زمان ستوده شده

نـبـى خاتـم من اى رسـول رحـمت مـن           همیشه عشق تو در قلبمان ستوده شده

فـداى اسـم محـمـد که در کـتـاب زبـور           براى تک تک پیـغـمبـران ستـوده شده

به روى کاشـى فـیـروزه‌اى عـرش خدا

نوشـته اسـم تـو و اسـم حـیـدر و زهـرا

زشرم روى تو یوسف خجالتى شده است           مسیـح کوچه گداى محـبتى شـده است

مـیــان کـنـگــره‌هـاى تـمـام کـسـری هـا           به پیش پاى تو امشب قیامتى شده است

چه کـرده‌اى تو مـگر بـین نامسلـمان ها           تمام رابـطه‌هـاشان رفـاقـتى شـده است

بـدون یـاد تـو اصـلا زمـان نـمى گـذرد           برایـم این صلواتت عبادتى شـده است

ببـیـن به بـرکت قـرآن و اهل بیت شـما           میان شیعه و سنى چه وحدتى شده است

خـدا به امـت مـرحـومـه‌ات نـظـر دارد

دعــاى خـاتـم پــیـغـمــبــران اثــر دارد

فــداى روح مـسـیـحــایى رســول خــدا           صفـــــاى لیلة الاسرایى رسول خــــدا

فـداى جـامـه سـبـزش به زیر نور کـسا           فـداى چـهــره زهــرایـى رسـول خــدا

فداى خلق عظیمش به زیر بارش سنگ           فـــداى آن دل دریــایــى رسـول خـــدا

فداى عشق خدیجه که بوده در همـه دم           انـیـس و مـونـس تـنـهـایى رسول خـدا

عــروس خانه حیـدر شده بدون جـهـاز           تـمـام هـسـتـى و دارایـى رسـول خــدا

اگـرچه اجـر رسـالـت ادا نـشـد هـرگز

عـلـى ز فـاطـمـه تو جـدا نـشـد هـرگـز

امام صـادق ما شیعـیـان دعـاگر ماست           همیشه سایه علمش به روى این سرماست

فـداى آن همه ایـثـار و غـربـتـش بـشوم           که درد غربت او هم شبیه مادر ماست

همیـشه کرده براى همـه روایت عـشق           حـدیث سـیـنه او افـتـخـار منبـر ماست

خوشا به حال مُفَضَّل که درس توحیدش           ز یمـن و برکت استادى مفـسر ماست

گمان کنم که مرامت به مصطفـى رفته           گمان کنم که نگاهت شبیه حـیدر ماست

تـویى که شـیـخ الائمه مـلـقـبت کـردنـد

رئیـس مـذهـب و استاد مکـتـبت کردند

نـگــاه کـن جَـلـواتِ کـتـاب نـاطـق را            به کوه طـور بـبـین سجـدۀ شـقـایق را
امـام پــنـجـم شـیـعـه پـدر شـد و حـالا            گرفـته در بغـل خویش امام صادق را

ز گوشۀ لبش، از خنده‌اش عسل ریزد

به جای نقل، خدا بر سرش زُهَل ریزد

مدیـنه بود و شبی مثـل مـاه، نـورانـی            شبی که گشت زمان غرقِ نور افشانی
شبی که حضرت باقر لبش شکوفا شد            نداشت مثل همان شب مدیـنه دورانی
خـبر رسیـد مـلائک به شـور آمـده‌انـد
ز عرش روی زمین سمت نور آمده‌اند

مدیـنـه شـاهـد مـولـود بی‌نـظـیـر شـده            عروس حضرت زهرا به او اسیر شده
به کف گـرفـته عـلـوم تـمـام عـالـم را            مـریـد جـاذبـه‌هـایـش ابـا بـصیـر شده
کـرامت و حسـناتـش شبـیه حـیـدر شد
بلاغتِ نفـسـش هـم، زُراره پـرور شد

تـولـدش خـبـر از نـورگـسـتـری دارد            شــرافـت قــدمـش ذره پــروری دارد
ملائکه همه در عرش یک صدا گفتند            عروس حضرت زهرا چه گوهری دارد
چه گوهری، که ربوده است قلب عاشق را
به صولتش زده حق مُهر و مومِ حاذق را

کرشـمه‌های نگـاهـش بهشت می‌سازد            بـرای دل‌شـده‌ها، سرنـوشت می‌سازد
خودش حـرم که ندارد، ولی دل ما را            شبیه صحن و سرا خشت خشت می‌سازد
شمـیم عـطر تنـش بوی یـاس را دارد
تــمــام زنــدگـیـش بــوی ربــنــا دارد

به یمن مقدم صادق، خزان تمام شد و            رسیده موسم شادی و، غم حرام شد و
رسیده‌اند همه بهـر تهـنـیت از عـرش            مسیـر خـانه‌اش امـروز ازدحـام شد و
همینکه بوسه ز پایش فرشته می‌چـیند
تـرانـه روی لـب جـبـرئیـل مـی‌شیـنـد

رسید و جامعه را شیعه کرد و انسان کرد            مـطیعِ امر خـدا را شبـیهِ سـلـمان کرد
لطافت از نفحـاتش چکـید و، عـالم را            به خلصت نبوی یک شبِ مسلمان کرد
رسید و داد خـدا دست او شـفـاعت را
نـوشته‌انـد به خـاک رهـش هـدایت را

نوشته‌اند به وصفش شفاعتش حتمی است            گدا که داشته باشد کرامتش حتمی است
به ما که شیعۀ اثـنی عشر شدیم، حتماً            به حشر و محشر کبری عنایتش حتمی است
مـسیـر خـانه‌اش از آسـمان گـذر دارد
بدیهی است که از عرش هم خبر دارد

در صدف پنهان مکن اینقدر مروارید را           عاشقان بگذار خوش باشند روز عید را

با وجـود تو دگر جـایی برای مـاه نیست           آسمان با دیدنت گـم می‌کند خـورشید را

می‌کشانی کهکشان ها را به دنبال خودت           مشتـریِ چـشم هایت کـرده‌ای نـاهـید را

می‌شکوفد چهرۀ تو غنچه را در بوستان           شـانـه‌هایت می‌نـوازد شاخـه‌های بیـد را

کوهی و آتش فشان عشق جاری می‌کنی           بر لـبـانـت آیـه‌هـای مـحـکـم تـوحـیـد را

در بشر یک عمر امید رهایی مـرده بود           آمـدی تا زنـده گـردانی تـو این امـیـد را

من به چشمانت یقین دارم، دلم یک رنگ نیست           ذبح خـواهم کرد پای این یقـین تردید را

پخش سبک   

ماه ربیع الاول و مـیلاد خـتـم الانـبـیا           عیدی میده به عاشقا خدا با دست مرتضی

جلوۀ نـور داوری یا احمد           مهر سپهر سَروری یا احمد

تو آخرین پیمبری یا احمد

« یا رسولَ الله یا احمد(۳) مولا مولا یا مصطفی» (۲)

***********************************

بارانِ رحمت می باره از ابرای آسمانها           به یمن میلاد کسی که دل ربوده از خدا

مصحف رحمت آمده به دنیا           شکوه عصمت آمده به دنیا

شمس هـدایت آمده به دنیا

« یا رسولَ الله یا احمد(۳) مولا مولا یا مصطفی» (۲)

***********************************

ما که اسیـر بادۀ یـاسمـن و شـقـایـقـیـم           دلــدادۀ ولایـت مــولا امـامِ صـادقــیـم

ای به همه عالم ولی یا مولا           جـلـوۀ حیّ ازلـی یـا مـولا

زینت زهرا و علی یا مولا

« مولا یا امامِ صادق (۳) یابن الحیدر گل زهرا» (۲)

***********************************

باغ بهـشتِ برا ما مجلس مدح آقامون           انشالله که از کرمِش مدینه ای شِه دلامون

سیدی ای نگـار هـل اتایی           صورت تو مصحف مصطفایی

دل ما را کن آقا کربلایی

« مولا یا امامِ صادق (۳) یابن الحیدر گل زهرا» (۲)

پخش سبک   

هـمه ز جا برخیـزید          به پای او گل ریزید

سَـیّــدِ بــطـحــا آمــد          حـضـرت طاهـا آمد

مـکّـه شـده نـورانـی          ز عرش گـل افشانی

دلــبـــر دلــهــا آمــد          حـضرت طاهـا آمـد

سرشک شوقم جاری          بـه گـلـشـن دلــداری

لالــۀ حــمـــرا آمـــد          حـضرت طـاهـا آمد

جـلـوۀ دادار است او          احمد مختار است او

بــنــدۀ یــکــتــا آمــد          حـضـرت طاهـا آمد

به کهـکـشـان عـزّت          به آسـمـان عـصمـت

مِــهــر دل آرا آمـــد          حـضرت طاهـا آمـد

******** امام صادق علیه السلام *******

همه ز جا بر خـیزید          به پای او گـل ریزید

مصحـف نـاطـق آمد          حضرت صـادق آمد

گوهـر بحر عصمت          شور و سُرور و بَهجت

به قـلـب عـاشـق آمد          حضرت صـادق آمد

حـجّـت حـیّ یــزدان          به گـلـشن مـشتـاقـان

یـاس و شـقـایـق آمـد          حضرت صـادق آمد

راحت روح و جـانم          بـه درد بـی درمـانـم

طـبـیـب حــاذق آمـد          حضرت صـادق آمد

قـلـب حـزین شـیـعـه          دل غــمـیـن شـیـعــه

به غـصـه فـائـق آمد          حضرت صـادق آمد

غـم بـپاید که دگر موکب یـار آمده است           گـلعذاری که بود رشک بهار آمده است

موج دریای کرم گـوهـری آورده برون           کز فروغش همه دلها به قرار آمده است

ز گـلـستان بـقا، یک گـل بـی خـار دگـر           از ره لطف به منـزلگـه خار آمده است

نور او پیش تر از خـلـقت این عالم بود           عالم از یمن قدومش چو غبار آمده است

لـیـک در هـفــدهــم مــاه ربــیــع الاول           پرده از چهره این مه به کنار آمده است

نور زهر است که پـرتو فکـنـد بار دگر           شاخ طوبی است، دگر باربه بارآمده است

آمـد آن شـاه کـه از قــدرت دانــایــی او           لشکر کفر و جهالت به فـرار آمده است

بـهـر آزادی و خـوشبـخـتـی ابـنـاء بشر           شـشمین اخـتـر مسـعـود تـبار آمده است

صابر و فاضل و طاهر لقب مشهورش           لیک بیش ازهمه صادق به شمارآمده است

جـعـفـری نام شده مذهب اثـنی عـشـری           چون که اومظهری ازهفت وچهارآمده است

غرق امواج گنه کی شود این کشتی دل           که چنین موج شکن کوه وقار آمده است

وقت آن شد که حسان عرض کنی حاجت خویش           چون که سلطان کرم بهر نثار آمده است

کنون که بلبل طبعم ز دلها می‌برد غم را           چه خوش باشد دو مولودی کنم اعلام عالم را

چو از ماه ربیع بگذشت هفده روز در مکّه           عطا بنـمود حق بر آمنه سلطان خاتم را

خداوند جهان بر خلق ظاهر کرد از باقر           به روز مـولـد خـاتـم ولی الله اعـظـم را

دو مه آمد دو شه آمد دو شافع برگنه آمد           دو مولود درخشان کرد نورانی دو عالم را

سحرگه معنی نورٌ عـلی نور آشکارا شد           ملک تکبیر گوید بر فلک این جشن درهم را

دو پیروزی دو دلشادی بشارت می‌دهم اکنون           ظهور صادق وعید محمد فخر عـالم را

محمد چون ولادت یافت بتها سرنگون گردید           نمودی خشک از یک جلوه آن دریای پُرنم را

جهان شد از قدوم صادق آل نبی روشن           به بام شادمانی‌ها بزن ای شیعه پرچم را

رئیس مذهب شیعه پـناه مسلـمین یکـسر           هم او کز فقه خود لرزاند صد یحیای ادهم را

به امر حق تمام عمر خود را جعفر صادق           مـروّج گـشت آئیـن رسـول الله اکـرم را

بهر که هر چه لایق بود آن دادند تابع را           عطا بنمود حق از لطف، این طبع منظم را

ای شیعه شب نشاط و شور است            لـبـخـنـد بزن گه سـرور است

یک بـار دگـر مـدیـنـۀ عـشـق            غرق طرب و نشاط و شور است

زیـن آیــنــۀ شـعــور و دانـش            آئـیـنـۀ روشـنـی ز نـور اسـت

از جـلـوۀ نـور عـلـم و تــقــوا            یثرب بخدا که رشک طور است

گر آمده فـصل شـور و شـادی            گر غم ز دل همه به دور است

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

آمـد بـه هـمـه ســرور بـخـشد            شیدائی و شوق و شور بخـشد

یـا قــامـت بــردبـاری و عـلـم            یک جان و دلی صبور بخـشد

بـا پـرچـم دانـش و فـضـیـلـت            بر خـلـق جهان شـعـور بخشد

تـاریـکـی و غــم ز دل زدایـد            تـا آیــنـه ای ز نــور بـخـشــد

تـا بـر هـمـه تـشـنـگـان دانـش            یک جرعه می طهـور بخـشد

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

او آیــنــۀ کــمــال عـلــم است            او جلوه ای از جلال علم است

بر لـوحـۀ دانـش و فـضـیـلـت            سر چشمۀ بی زوال علم است

این است شرافـتـش کـز احـمد            بـر سیـنـۀ او مـدال عـلم است

گر طالـب فـضـل و دانشی تو            او رشـتـۀ اتـصـال عـلـم است

بـا نـغــمـۀ یــا امـــام صــادق            گر بر سر تو خیال عـلم است

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

گر عـشق ورا به سیـنـه داری            گوهر تو در این خزینه داری

بــا پــرتــویــی از مـحـبـت او            انــوار ولا بــه ســیــنـه داری

ای آن که تو را ولایت اوست            یک گـوهـر بی قـریـنـه داری

گــر دسـت زدی به دامــن او            در بــحــر بـلا سـفـیـنـه داری

ای دوست اگر چنان «وفائی»            شــوق ســفــر مـدیــنــه داری

احیــاگــر دیــن و مـکـتـب آمد

ای شیـعـه رئـیـس مـذهب آمـد

تا آسمـان ز ظهـر ظـهـور تـو مژده داد           چشم زمان ز بـارش نـور تـو مـژده داد

جان زمین ز لمس حضور تـو زنده شد           وقتی كه كـاروان ز عبور تـو مژده داد

ظلمت پـریـد از لب بام جهـان، عجـول           آییـنـه تـا ز صبح صبـور تـو مـژده داد

پشت تـمـام كـنـگـره‌هـای سـتـم شكـست           وقتی زمـان ز تـیـغ جسور تو مژده داد

بـاران نـوشت نام تـو را بــر دل زمیـن           وقتــی كـه آسمان ز سطور تو مژده داد

آمد فــرود بـر دلِ مـا جـبـریـیـل عـشـق           از سـورۀ فـصیح حـضور تـو مـژده داد

می‌ مُردم از فرود فراقت، قسم به عشق           !شُكـــر خدا، خدا ز ظهور تــو مژده داد

مـه ربیع نخـستین مه سرور خـداست            مـه تـبـرّی و مـاه نـشاط اهـل ولاست

مـه مـبـارک مـیـلاد خــواجـۀ لـولاک            مـه ولادت پـنـجـم سـلالـۀ زهــراسـت

شـکـفـتـه در ارم بـاقـر الـعـلـوم؛ گـلـی            که عالم از نفسش رشک جنّة الاعلاست

بـه امّ فَـروه بـگـویـیـد اخــتـری زادی            که در تـجـلاّی و آفـتـاب، نـاپـیـداست

دمـیـد هـفـده مـاه ربـیـع، خـورشـیـدی            که چون ولادت احمد وجود را، آراست

هزار یوسف صدّیق را به صدق امام            هزار دیدۀ یعقوب را فروغ و ضیاست

علوم مشرق و مغرب به پیش دانش او            چو قطره ایست که پنهان به وسعت دریاست

به پای کـرسی درسش هزارها عـالـم            که همچنان علمند و مقامشان والاست

عـلـوم کـل ز لب جان فزایشان جاری            یکی به لحن حدیث و یکی به ذکر دعاست

یکی چو جابر جُـعـفی یکی ابوحـمزه            یکی زُراره که کوه کمال سرتا پاست

هنوز مؤمن طاقش به هفت طاق یکی است            هنوز جابر حیّان ز علم چهره گشاست

هنوز مانده اروپـا به عـلـم او محـتاج            هـنـوز شـیـفـتـه اش آسیا و افـریقاست

به وصف او گهر نظم و نثر قابل نیست            که نارساست به مدحش کلام هر چه رساست

رخش چراغ جمال و جـمال آیت حق            دمش حیات کـلام و کـلام آب بقـاست

حدیث صدق و صفا و کمال دانش اوست            هر آنچه در نفس روح بخش باد صباست

برای یافـتن یک حـدیث او همه خـلق            اگر که سیر، تمام جهان کنند رواست

پیام سیـنه فـروزش چـراغ محـفـلِ دل            کلام روح فزایش به درد روح دواست

مه سپهر کـمال، آفـتاب غیب و شهـود            امام جنّ و بشر شهریار ارض و سماست

به کـلّ عـلـم قـسـم بی چراغ دانش او            مسیر خلق چو راه ابو حنیفه خطاست

شروع مکتب او همچو بعـثـت نـبـوی            قـیام عـلـمی او خون سیّـدالـشّـهـداست

وجود، تشنۀ علم است و علم تا علم است            هـماره تـشنـۀ نطق امام صادق ماست

خلاصه ای ز مُـتـون کتاب تـدریـسش            تواضع و ادب و علم و حکمت و تقواست

از این که مذهب من جعفری است می بالم            فضیلت و شرف و اقتدار ما اینجاست

کـلاس شـیـعـه هـمـیـشه معـلّـمی دارد            که نور علم ز کرسیِّ درس او برخاست

به هر کجا که ز توحید می رود سخنی            تو گویی آنکه هشام و مفضّلش گویاست

هر آنکه گشت جـدا از امام صادق ما            خدا گواست زقرآن و اهل بیت جداست

به یک مبـاحـثـۀ او هـزار بـاب کـمال            به یک مکاتبۀ او دو صد چراغ هُدی ست

هزار مرتـبه گـفـتـیـم و باز می گـوییم            که خطّ شیعه ز خطّ ابوحنـیفه جداست

زبان میثم و اوصاف حضرت صادق            عنایتی است که فوق همه عنایت هاست

باز هم یک نورِ دیگر در جهان پیدا شده           بـاز هم شهـرِ مـدیـنـه قـبـلـه گـاهِ ما شده

هـشتـمـین نـورِ هـدایت، صادقِ آلِ نـبی           پای بـنـهـاده به دلـهـا، رهـبـرِ دنـیـا شده

شد احادیث از وجودِ حضرتش آزاد، پس           او وجودش اینچنین حلّالِ مشکل ها شده

هر که شد دلـدادۀ عـشـقِ حـسین بنِ علی           از بـرادرهـا، و از یـارانِ ایـن آقـا شـده

او همیشه روضه داری کرده از داغِ حسین           از غمِ اصغر، درونِ سینه اش غوغا شده

با سفارش های خود ما را هوایی کرده است           نوکرش از دوریِ کرب و بلا شیدا شده

جان، فدای گریه هایت، ای عزیزِ فاطمه           دیدنِ نامَت، تـجـلّی بخـشِ عـاشورا شده

امشب دو گـل دمیـده در مکـه و مدینه            یا سـر زده سـپـیـده در مکـه و مـدیـنـه

مرغان نغمه خوان در باغ بهشت خواندند            امشب دو گـل دمـیـده در مکه و مدینه

ای تشنگان رحمت از حق نسیم رحمت            بر خـاکیان وزیـده در مکـه و مـدیـنـه

چشم ملائک حق جز شور و شادمانی            چیزی دگـر نـدیـده در مکـه و مـدیـنـه

یـزدان بر آسمان عـلـم و رسالت خود            خـورشـیـد آفـریـده در مکـه و مـدیـنـه

یک سو نبی اکرم یک سو امام صادق            اینک ز ره رسیده در مکـه و مـدیـنـه

از آن دو پیک رحمت عرش خدای رحمان            حـمـد خـدا شـنـیـده در مکـه و مـدیـنـه

با یک مرام و ایده حـق امشب آفـریده            دو رهـبـر عـقـیـده در مکـه و مـدیـنـه

از بس دلم هـوائی شد در هوای آن ها            مــرغ دلــم پـریـده در مکـه و مـدیـنـه

با سائـلان بگـوئـید دست کـرامت حق            خوانی بزرگ چـیده در مکـه و مدینه

خنده نشست بر لب تا ای وفائی از عرش            گـفـتـنـد گـل دمـیـده در مکـه و مدیـنه

مـژده یــاران كه نـوبـهــار آمــد            گـل و سـرو و سـمن به بـار آمد

ابر رحمت در این خجسته بهار            گـوهـر افـشان به كـوهـسـار آمد

وه چه عـیدى كه در طـلـیـعۀ او            عیـد قـرآن و دین نـمـایـان است

عــیـد مـیــلاد جـعــفــر صــادق            آن كه چـون آفـتـاب تـابـان است

 خـاتـم الانـبـیـاء كه خـاك درش            سرمـه چـشـم اهل عـرفـان است

ایـن دو مـیــلاد مـقــتـرن بـا هـم            مورد بحث نـكـتـه سنجـان است

دین و مذهب از این دو یافت رواج            در دو قالب نهفـته یك جان است

زیـن دو عـیـد بــزرگ ایــمـانـى            تـاج فخـرى به فرق قـرآن است

غم و غصه دوباره تحریم است           روز میلاد و روز تکریم است

شب شب و روز عرض تبریک و           لحظات قـشنـگ تعـظـیم است

بـدهم مـژده ای به خـسته دلان           عـشـق آمد زمـان ترمیم است

صبح صادق ظهور خواهد کرد           حال و روز زمانه بدخیم است

می رسـد آن امـام خـوبـی کـه           کار و بارش همیشه تعلیم است

ســر دبــیــر مــراجــع دنــیــا           و خـدایـی خـدای تحکـیم است

 موسم عشق و شور و شادی شد

جـبـرئـیـل بـاز هـم منـادی شد

 آیــت الله اعــظــمــی در راه           پــادشــاه مـعــظّــمــی در راه

حـجـت الله عـــالــمِ هــســتــی           و امـــام مــکـــرّمـــی در راه

فـاطـمـی طـیـنـتـی بـدون بدل           و عــلـیِّ مـجــسّــمــی در راه

بـنـدگـان خـدا هـراسـی نیست           کـه ولــیِّ مــســلّــمـی در راه

باشد او نورش آشکار و جلی

جـعــفـر بـن محـمـد بـن عـلـی

مــژده بــوی بـهــار مــی آیــد           بــوی دیـــدار یـــار مــی آیــد

بـوی مـولـود شـهـر پـیـغـمـبر           بــوی زلـف نـگــار مــی آیــد

به گـمـانـم که روشـنـی بخـش           هـمـه شـب های تـار مــی آیــد

پــســری از ســلالـــۀ زهـــرا           مـــایــۀ افـــتــخـــار مــی آیــد

صاحب حلم و صبر و فضل علی           وارث ذوالـــفـــقــار مــی آیــد

شـشـمـیـن پـادشاه ملک زمین           شـشـمـیـن شـهـسـوار مـی آیـد

پـیـر و اسـتـاد مکـتـب شـیـعه           صــاحـب اقـــتـــدار مــی آیــد

سوی ما خاکیان مسافر عرش           چـــقـــدر بــا وقـــار مــی آیــد

سومین نسل پاک صلب حسین           عــشـق پــروردگــار مـی آیــد

شـشـمـیـن شـاه عـالـمـیـن آمـد

نــوۀ حـضـرت حـسـیــن آمــد

خـیـزیـد دو آیـیـنـۀ تـوحــیــد بـبـیـنـیـد           در مشرق یک صبح، دو خورشید ببینید

دو مـطـلع الانـوار درخـشـید، بـبـیـنـید           در عـیـد نـبـی بار دگر عــیـد بـبـیـنـید

عــیـد دگـری باز دل از خـلـق ربـوده

چون حضرت صادق به جهان چشم گشوده

امـروز گـشودنـد ز رحـمـت در دیگر           گردید عـیـان حُـسنِ خـدا منـظـر دیگر

از جوفِ حرم گشت برون حیدر دیگر           یــا آمــده مــیــلاد پــیــام‌آور دیــگــر؟

این عید جهان گستر شیعه است ببینید

میلاد شـشـم رهـبر شیعه است بـبـینید 

انـوار خــدا تــافـتــه بـر بـام مــدیـنــه           پـیـراهـن نـور است بـر انـدام مـدیــنـه

دل مـی‌بـرد از اهـل ولا نـام مــدیــنـه           پـیـچـیـده به گـوش همه پـیـغــام مـدینه

کامروز دمیده است به تن روح امامت

تـبریک که آمد به جهـان نوح امـامت

 این آیـنـۀ روی خـداونــد جـلـیل است           این گمشدگان را به خط نور، دلیل است

این بر علی و فاطمه پاکیزه سلیل است           این راهـبـر آدم و مـوسا و خـلیل است

این تـا ابـد استـاد اسـاتـیـد جهـان است

با آنکه عیان است، نهان است، نهان است

دانـش بـبـرَد سـجـده بـه خـاک قـدم او           تکـمـیل شـده فـیـض مـسـیـحا ز دم او

دریــای کـرم بــوده نـمـی از کـرم او           پـیــوسـتـه بُـوَد عِـلـم بـه ظـلّ عَــلَـم او

بر بـام سـپـهـرِ شـرفِ اوسـت سـتـاره

تا عـمـر جـهـان جـابر حیان و زراره

 انـفـاس مسیـحاست مسیحای نـسیمش           موسی «ارنی» گو شده در طور حریمش

دل مـخـزن اسـرار خـداوند حکـیـمش           تا حشر رسد بر همگان فیض عظیمش

دیـوار تــجـلای الـهـی اسـت رواقــش

طاق است میان همگـان مـؤمن طاقش

 بی‌مـنـطق او عـلم بریده است زبانش           روئیده گـل «عـلّـم الانسان» ز بیـانش

دائــم گـهـر عــلـم بــوَد ریگ روانش           علم است و ابوحمزه و حمران و ابانش

تـا حــشـر امیـران سخـن بـنـدۀ اویـنـد

تــنهـا نه هـمیـن بـنـدۀ او زنـده اویـنـد

این است که قرآن شده روشن ز کلامش           این است که برتر ز مقام است مقامش

این است که دانش شده مرهون قیامش           این است که داده‌است خـداوند سلامش

سر تـا قـدم آیینـۀ خیرالبـشر است این

دردانه شش بحر و یمِ شش‌گهر است این

 ای مـلک خـداونـد گـلـسـتان بـقـیعـت           دل‌هــا هــمــه زوّار بـیـابـان بـقـیـعـت

ارواح رسـل، سـاکـن ایـوان بـقـیـعـت           جنت همه یک گوشه ز دامان بـقـیعـت

هر زائر دلـداده که بـشـنـاخت شما را

از پـنـجـره‌هـای حـرمت دیــد خـدا را

مهر تو چو روح آمده در پیکـر جبریل           فــرش ره زوّار حـریـمـت پَـر جـبریل

هر شب حرم خلوت تو مشعر جبریـل           از روز ازل سـایۀ تو بـر سـر جـبریل

اوصـاف تـو را غــیـر خـداونـد نـدانـد

میثم چه سراید؟ چه بگوید؟ چه بخواند؟